Les Brigittines

Kunnen beweging en woord in elkaar opgaan en hun capaciteiten en verschillen op vlak van aard en effect versterken? Een vraag die Pierre Pontvianne op een originele en trefzekere manier beantwoordt. Een acteur beschrijft tot in de kleinste details een menselijke fresco, vanuit een wisselende invalshoek. Gestuurd door een complexe en betoverende partituur beelden de dansers alle personages uit, zonder zich ermee te personifiëren. In het tijdloze tafereel gaat het over de volkse uitbeelding van de dood in de danses macabres, de ceremonieën waarin groepen, families en menigten zich samenvoegen.

Als gevolg van toevallige of berekende overeenkomsten tussen het verhaal en de beweging, ontstaan verbanden die zich steeds verder gaan vertakken.