International Festival
Op een witte tapijtstrook die de heide moet voorstellen, rijgen drie dansers coïncidenties, echo’s en sprongen aaneen tot een beweging waar een opmerkelijke muzikaliteit van uitgaat.
In een onafgebroken stroom van bewegingen, reiken ze een arm of het bovenlichaam naar de ander, vullen ze de vrije ruimte tussen hen in en raken die aan alsof ze een schouder of het gezicht zouden aanraken. Al even terughoudend als bezield, een millimeterspel van vasthouden en loslaten.
De ruimte rond hen trilt, de compositie van de beweging is inventief, geluidloos en spectaculair. Waarover heeft Pierre Pontvianne het hier? Over de ander en over zichzelf natuurlijk, maar over nog veel meer, namelijk ons verlangen en onze eenzaamheid.