Er hangt een dikke mist in deze tijden van dreiging, onzekerheid en verwarring... we gaan vooruit zonder te weten waarheen. Het winstbejag is dodelijk, nationalisme en tirannie duiken terug op, het gif verspreidt zich, druppelt zich een weg door de maatschappij, infecteert de geesten. De weg naar de ondergang ligt bezaaid onder leugens en een vreemdsoortige onverschilligheid alsof het niet nodig is om aan het negativisme te ontsnappen. Natuurlijk wordt er tegenstand geboden en gaan er tegenstemmen op maar ze gaan verloren in corrupte en demoraliserende discours.
De theorie van de economische overvloed is dan misschien uitermate aanvechtbaar, die van de toxische besmetting is dat veel minder: virale wildgroei van het egoïsme, openlijke bestuiving van de instant-belangen die de toekomst hypothekeren, cijfers en resultaten die vrij spel krijgen en menselijke waarden verdringen, besmetting die bovenaan begint en zich naar onder toe verderzet, van hoofd naar ledematen...
En toch is het nog niet te laat...
Het rommelt langs alle
kanten en kunst heeft, in al haar vormen en
functies, absoluut een rol
te vervullen als antigif in
deze sombere constellatie:
de rol van een ster waarvan
het licht een magnetische
uitwerking heeft op onze
verwachtingen van elders
en anders.
Elk kunstwerk bestaat door
de zinsbegoochelende en kritische beweging die
het op gang brengt, de
bevrijding waartoe het
aanzet: dit is ook wat de
voorstellingen van het
festival voor ogen hebben.
Ongeacht hun impact op
de realiteit blijven alle aan
de verbeelding ontsproten
podiumvormen verbonden
met het gevoel en houden
ze de geest wakker. Kunst
geneest misschien niet en
verspreidt allicht ook haar
eigen gif, maar in elk geval
maakt zij deuren open,
effent paden en kondigt
het hoopgevende
ochtendgloren aan dat de
duisternis verjaagt...
Patrick Bonté
Algemene en artistieke directie
Beeld (c) Chantal Michel