Onze levens zijn verzadigd van informatie en prikkels
tot communiceren en consumeren. Alles wordt geuit,
getoond en vertoond.
Ook kunst ontsnapt niet aan deze excessen, aan deze
scherpe helderheid die de realiteit overspoelt en die
herkenbaarheid en identificeerbaarheid eist. In diezelfde
context verwachten wij van kunst dat zij als een spiegel
onze dagelijkse problemen, onze gedragingen en zelfs
onze meest banale verhalen reflecteert.
Maar willen we dit eigenlijk wel?
Als we onszelf beter willen leren kennen, kan kunst
raken tot het diepste van onze ziel, tot de verborgen
emoties die zo moeilijk doorheen het oppervlak van het
bewustzijn dringen. Uiteraard kunnen we niet zonder
duidelijke, verstaanbare formuleringen die ons sturen in
ons bestaan, maar daarnaast is het ook van belang om
te kunnen verdwalen in de nacht en schaduw om zo de
ware betekenis van het licht te begrijpen.
Want het is in de nacht dat de geest verlicht wordt en in alle vrijheid kan ronddwalen, bevrijd van het rationele juk van overdag. Het is in de nacht dat het ondenkbare denkbaar wordt en dat we – al is het een glimp – van een gelaat te zien krijgen waarvan we niet hadden kunnen vermoeden dat het het onze is, nadat alle maskers werden afgelegd.
Patrick Bonté
Algemene en artistieke leiding
Beeld (c) Chantal Michel