De gratie: die ondefinieerbare staat waarin schoonheid, beweging en aanwezigheid onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Gratie heeft iets vanzelfsprekends en we moeten er niets goddelijks achter zoeken. Ze is in elk van ons, in de ander, zij is het die ons aanzet tot subtiele en onverwachte emoties.
De gratie is op een naturelle manier ook heel fragiel. Ze gaat gepaard met het gevoel dat ze plots kan verdwijnen, dat ze slechts voor even in onze levens is en dat haar voortbestaan door niets kan worden verzekerd. En wanneer ze verdwijnt dan is er de onbeschrijfelijke ontgoocheling, de ondergang, de val. Het verhaal van de bergtop en de afgrond.
En toch is het op deze onzekere scheidingslijn dat kunst zich een weg baant. Elke
artistieke creatie kan ons aanspreken en raken, maar nu en dan ontglipt zij aan
haar schepper en bereikt zij een staat van gewichtloosheid waar niemand nog
grip op heeft. Daar zitten we dan, toeschouwers en acteurs, verwonderd over
wat er aan het gebeuren is. En ons bewust van het feit dat de betovering van het
moment ook gevoed wordt door de onvermijdelijke vervaging die zal volgen.
Maar dan is dat maar zo... Diep vanbinnen werd toch iets in beweging gezet.
Patrick Bonté
Algemene en artistieke leiding